E chegou o 24 de xullo. O inicio sen tregua con tres cadáveres en 96 horas dera paso, trala morte de Rosario De la Torre, a tres días de calma. Semellaba que a citación aos alumnos e profesores de 6ºA do ano 82 conseguira conter a ola de crimes. Torreira preguntouse se o asasino estaría na sala ou se, como intuía Antón, estaría torturando xa a algún outro antigo compañeiro. Era o risco que debían correr para tentar atrapalo, pero non se sentía a gusto con aquela situación. Non quería ser responsable dunha cuarta morte.
Varela achegouse ao inspector e susurroulle algo ao oído. Xesús Blanco estaba listo. Torreira asentiu e escoitou cómo o director en funcións do colexio La Salle lle daba a benvida a todos os presentes, agradecendo a súa disposición a colaborar na investigación policial. O inspector reparou nos rostros da trintena de asistentes, buscando algunha reacción, algún xesto delator. Só viu caras serias e emocionadas polo recordo ás vítimas. Tomou a palabra:
– Gracias a todos por vir. En nome da Policía Local de Santiago transmítolles o noso pésame pola perda dos seus antigos compañeiros. Quero que saiban que estamos moi preto de atrapar ao asasino. É máis, o obxectivo deste encontro é descubrir a súa identidade, ou cando menos, reducir a lista de sospeitosos -Torreira colleu aire antes de soltar a bomba-. Sabemos que o autor destas mortes foi un alumno ou profesor de 6°A. É posible que esté aquí, entre nós, nestes intres.
Os asistentes comezaron a susurrar e xesticular, nerviosos e contrariados, lanzando miradas furtivas a un e outro lado. O señor Blanco, que descoñecía as intencións do inspector, frunciu o ceño, sorprendido. Antón, de pé no estrado ao carón de Torreira, fíxolle un xesto aprobatorio. O anuncio surtira efecto.
– Temos axentes e expertos por toda a sala tomando nota das súas reaccións -continuou o inspector xefe-. Non se preocupen, a súa seguridade está garantizada. Sabemos que o asasino é unha persoa intelixente, calculadora. Non cometerá ningunha imprudencia se está entre nós. Non é o seu estilo.
– ¿E qué pasa se non está entre nós? -preguntou alguén da audiencia.
– A súa ausencia tamén é significativa. Estamos comprobando o número de asistentes e tomando nota das persoas que faltan, para investigalas. A continuación o meu compañeiro, o axente Emilio Varela, explicarálles o que queremos de vostedes.
Varela deu un paso ao fronte, decidido. Os expertos desperdigados pola sala puxéronse alerta, listos para analizar os efectos das verbas do axente na audiencia.
– Buscamos a unha persoa solitaria, illada. Un maníaco con gusto pola música rock, as ciencias ocultas e o satanismo. Un demente que actúa en vinganza por algún suceso cuia natureza descoñecemos, pero que ocorreu neste colexio, na clase de 6°A, no ano 82. Axúdennos, por favor.
Máis miradas inquisitivas e chismes entre os asistentes, pero ninguén abría a boca. Tal e como esperaban, ninguén se atrevía a destapar a caixa de Pandora pechada fai 32 anos. Terían que estimular á audiencia para que alguén falase. Varela fíxolle un aceno a Antón, que accionou o proxector. Na pantalla que colgaba detrás do estrado, comezaron a desfilar as fotos dos tres cadáveres.
O silencio e impacto inicial deu paso a un coro de choros e rostros desencaixados. Parecía que nin así o ían conseguir. Tras uns minutos que se fixeron eternos, alguén deu o paso.
– ¡Basta xa, por Deus! Iolanda era a miña amiga -o laio proviña dunha muller da terceira fila- Direilles todo o que queren saber.
