O xoves previo á posta en escea do plan que él mesmo artellara, Antón quedou con Sara na biblioteca da Facultade de Ciencias da Comunicación, para comezar a redactar a reportaxe que tiñan que entregar tralas festas do Apóstolo. Nin Sara nin Antón tiñan asignaturas pendentes que recuperar na convocatoria de xullo, polo que podían centrarse nas últimas prácticas de radio e na reportaxe final.
O tema da reportaxe de Sara versaba sobre os recén licenciados que se vían obrigados a emigrar ao estranxeiro ante a falta de oportunidades no país. Para documentalo falara polo Skype con dous estudantes que cursaran unha beca Erasmus en Southampton e en Berlín, e que tras rematar a carreira voltaran a Inglaterra e Alemaña a probar sorte. Tamén entrevistara a un profesor de ciencias políticas, a un sociólogo e ao concelleiro de Mocidade en Compostela.
Antón estaba impresionado polo material que reunira Sara. Mentres ela traía as transcricións das entrevistas mecanografadas e clasificadas nunha carpeta con separadores de distintas cores, Antón levaba todo nunha libreta pequena chea de trazos ilexibles, apuntes collidos a lápis e follas soltas que lle caían cada dous por tres. Pero o seu material tampouco era malo.
Por medo a asumir as consecuencias do inspector Torreira, non levaba os dossiers dos tres asasinatos enriba, pero sabíase os detalles de todos e cada un de memoria, así como as correspondentes mensaxes que Jimmy Zoso deixara. Sí tiña anotadas as conclusións do perfil psicolóxico do asasino e as declaracións das persoas entrevistadas por Varela, ademais da confesión que lles fixera a monxa facía un par de días no convento. Antón lembrouse da xogada de Sara:
– Estiveches moi ben antonte tirándolle da lingua á monxa sobre o pasado de Plácido Señarís.
– Tiñas que ver a cara que puxeches cando soltei o dos hábitos de vida das monxas clarisas -Sara riu tan alto, que todas as miradas dos estudantes que estaban na biblioteca se dirixiron a ela. Baixou a voz-. ¿Non lle contarías a meu pai que fun contigo, non?
– Non lle dixen nada, non te preocupes.
Aínda que Antón sabía que sí era para preocuparse. Se o asasino seguira a Varela aquel día, era factible que tamén os seguise a eles. ¡O colexio e o convento estaban separados por apenas 200 metros! A súa debilidade por Sara puxéraa en perigo e agora tiña un dilema dos grandes. Se mantiña a promesa de non falar co inspector, estaría expoñendo a Sara ao asasino. E se decidía contarllo a Torreira para protexela, estaría traizoando á súa mellor amiga. A voz de Sara rescatouno:
– ¿Qué che pasa? ¿Estás aquí?
– Eh, sí… estaba pensando no plan do sábado -acertou a dicir Antón, cambiando de tema.
– Así que estás nervioso, ¿eh? Eu tamén o estaría se o meu primeiro día de traballo tivese que intentar atrapar a un asasino.
– Non é un traballo, xa o sabes -queixouse Antón-. Teu pai nombroume axudante en prácticas do Gabinete de Comunicación da Policía para que me deixasen ir o sábado a “cubrir o acto” -fixo o aceno de poñer as aspas coas mans.
– ¡Ah, claro! Non é un traballo… ¿entón por qué é a sétima vez que me recitas o cargo de memoria hoxe? -mofouse Sara, divertida.
– Estás celosa porque non podes vir -Antón sacoulle a lingua.
– Aí sí que che dou a razón. Gustaríame saber qué lle ocorreu a esa pobre muller. ¿Non che parece estraño que empezase unha nova vida a menos dun quilómetro do colexio? ¿Por qué non fuxiu a outro sitio?
– Esas son preguntas que terán que responder os seus antigos compañeiros o sábado.
