Despois da miña particular longa noite de pedra, retomo os posts no meu benquerido blog “O Xornalismo está -e segue- nos bares”. A ausencia de entradas nos últimos meses ten unha xustificación. Por suposto, nin deixei de ir aos bares, nin deixei o xornalismo. É máis, pode que nos últimos tempos comezase a reconciliarme con él. Non, a xustificación é que lle puxen os cornos ao meu blog con outro, éste do diario dixital Praza Pública. Pensei que ía dar feito cos dous a un tempo, pero outras ocupacións paralelas quitáronme o tempo que habitualmente viña adicando a este blog e ao final, nin un nin outro.
Villa | Dresden
O meu regalo de cumpreanos este 2015 foi a carta de despido do meu último traballo. O 28 de febreiro non só cumprín 30 anos senón que ademáis deixei de traballar oficialmente para a malograda -e insolvente- mantiburi GmbH. Déixaa ir. Recibín o meu regalo de cumpreanos un mes antes, como manda a lexislación alemá. Nun detalle moi cativo, como diría o meu amigo Cul, o 31 de xaneiro recibín a notificación do meu despido, xusto un día antes (UN, UNNNN!!) de que mantiburi GbmH fose vendida á empresa Apalis GmbH. Esta venta xa fora anunciada a finais do ano pasado, polo cal non nos pillou por sorpresa. Sí nos pillou en frío o despido aos traballadores que non entramos no paquete de venta, catro persoas dos departamentos de Atención ao Cliente e Envíos e a todo o departamento de Producción, que quedou na rúa en bloque, co cú ao aire. Co frío que fai aquí no inverno!!!
A nova empresa, do mesmo sector pero especializada en impresións a gran formato, non considerou necesario contar cos meus servicios para atender aos clientes de fala hispana, inglesa ou italiana. Unha semana despois do meu despido, correu o rumor de que Apalis GmbH me podería repescar, como fan no Tour de Francia cos corredores que chegan “fora de control” media hora despois do vencedor da etapa do día. Pero o mal xa estaba feito, e nin eu tiña ganas de volver a subir o porto de montaña de alta categoría no que se convertera mantiburi, nin ninguen de Apalis se dirixiu a min oficialmente para ofrecerme a reincoroporación. Irónicamente fai un par de semanas atopei unha oferta de traballo de Apalis GmbH cuia definición e requisitos casaba exactamente coa miña anterior ocupación. En fin, serafín.
Gracias ao meu despido puiden descubrir que os avogados poden ser moi caros -180€ por “sesión”- e que aquí as indemnizacións por despido pídense e peléxanse, pero non se ten necesariamente dereito a elas. Ser indefinido aquí ten incluso menos valor que en España. Conséguese con máis facilidade, pero ten o mesmo significado. Tras descartar a opción denuncia, resigneime á nova situación e encamiñeime a descubrir qué cousas me podía ofrecer o sistema de emprego alemán, tanto o Arbeitsamt (Oficina de Colocación) coma a Bundesagentur für Arbeit (Axencia Federal para o Emprego).
Despois de tres anos en Alemaña e cunha maior seguridade no idioma, os meus plans centráronse en preparar a miña entrada progresiva no mundo do xornalismo e os medios alemáns. Consciente de que para exercer a miña profesión aquí necesito mínimo un nivel C1 de alemán e uns cantos anos máis de contacto co idioma, decidín orientarme ao mundo das redes sociais para utilizar os idiomas como punto de partida para irme reenganchando “ao meu”. E niso ando.
Teño que dicir que me quedei sorprendido co sistema de cursos que ofrece a Bundesagentur für Arbeit en Alemaña. Lonxe dos cursos de informática, xardinería ou conductor de carretilla aos que o noso INEM nos ten acostumado -respeto a quen os fai, faltaría máis, pero non todos os parados buscan ese tipo de formación-, a Bundesagentur oferta unha ampla gama de cursos presenciais e online en todos os campos profesionais habidos e por haber. Cursos para tódolos gustos que duran desde 1 mes ata 5 ou 6 meses e que son pagados íntegramente polo INEM alemán. Tiven a sorte de ter unha asesora bastante maja que me deixou coller un curso de Social Media e Press Relations Manager, careiro e de 4 meses de duración.
E alá me embarquei no mundo das redes sociais e relacións cos medios de comunicación, refrescando conceptos da carreira e aprendendo o vocabulario do meu en alemán. De 8:00 da mañá a 16:00 da tarde na sede do WBS Training Zentrum en Dresden, con pausas breves de café e unha hora para comer, mantiven unha rutina diaria e ampliei -iso espero- as posibilidades de atopar un traballo relacionado coa miña área por terras bárbaras. Eramos un total de 24 persoas no curso, cada un deles nun punto distinto de toda Alemaña, conectados en liña pola plataforma Adobe Connect que permitiu a dez docentes de distintas áreas -PR, Social Media, dereito, SEO e motores de búsqueda, Photoshop, etc.- impartir o curso online a través de presentacións de Power Point, exercicios prácticos individuais e en grupos, artigos online, literatura técnica, etc.
A verdade é que foi unha gran experiencia formativa, nunca fixera un curso online, nin sequera desde a casa, e teño que dicir que aprendín moito e quedei satisfeito en liñas xerais. Gañei en seguridade co idioma no meu oficio, coñecín xente doutros puntos de Alemaña con intereses e inquietudes similares, e tamén pelexei e sufrín para escribir os meus primeiros textos en alemán. Queda moito por mellorar a nivel gramático, pero cando menos a nivel expresivo, a miña capacidade mellorou considerablemente. Non sabedes o que me doía a cabeza e o exhausto que chegaba a nivel mental os primeiros días de curso. Pero a todo se acostuma un.
Disy Magazine, explotadores sen fronteiras
“He venido a hablar de mi libro”, díxolle unha vez Francisco Umbral á Milá nunha entrevista televisiva. Pois eu comecei a escribir esta entrada para “hablar de mi revista”. Así que, a iso imos. Por sorte, miña non é nin teño nada máis que ver con ela. Pero durante once días fíxome pasar os peores ratos dos tres anos que levo vivindo en Alemaña. En pleno curso e búsqueda de emprego, atopei unha oferta de redactor para unha revista en Dresden: Disy Magazine.
Alá me bewerbeei -é dicir, apliquei ou enviei o currículo, despois dun tempo vivindo en Alemaña acentúase máis a tendencia a misturar varias linguas en termos coma anmeldeeime ou grilleamos- e un par de meses despois de face-lo, recibín unha chamada. “Herr Villaverde, desculpe por chamalo despois de tanto tempo, queríamos invitalo a unha entrevista e coñecelo persoalmente”. A miña emoción disparouse. ¿Unha entrevista nunha revista alemana? ¿Traballar de xornalista aquí? Sonaba todo moi ben, pero pronto comezaron as dúbidas e preguntas. Sobre todo cando recibín unha segunda chamada horas despois. “Herr Villaverde, se quere pode comezar xa a semana que ven con dúas semanas de proba“. ¿Qué? ¿Pero se non me coñecedes? ¿Esto é para escribir en alemán ou en filipino? Que non son daquí!!
De tan bonito, parecía sospeitoso. Despois de dous meses sen saber nada deles, de seguido en dúas horas pasaron de convidarme a unha entrevista a ofrecerme dúas semanas de proba para a redacción online. Eu fervía por dentro, por un lado pola oportunidade que me brindaban e por outro polo raro que era todo. Eu tiña a sensación de que non leran o meu currículo e que non sabían que o meu nivel de alemán non era o suficiente para escribir textos xornalísticos. Pero alá fun, primeiro a que me coñecesen e logo, se lles convencía, de proba. ¿Quén dixo medo habendo hospitais?
Fun citado ás 9:30 da mañá e cheguei dez minutos antes. Tras agardar na sala de espera, chegou a redactora xefe e acompañoume ata a mesa de reunións. Cunha considerable cara de sobada e de poucos amigos, a redactora xefa díxome se me importaba que tomase o café diante miña. O café non me molestou. O que me molestou foi que se deixase caer na silla, desganada, sen apenas mirarme e que me soltase: “chegas tarde”. Eu, incrédulo pero mantendo a compostura díxenlle: “¿Tarde? Máis ben cheguei dez minutos antes”. “Tiñas que estar as 9:00 aquí, antes da Konfi -diminutivo pijo de conferencia-“. “Citáronme ás 9:30 e cheguei ás 9:20”. Fin de la cita.
A entrevista seguiu por derroteiros tan surrealistas coma o inicio, incluídos varios buff da señorita escoitando os meus erros de expresión en alemán -se leras o meu currículo, burra!-, pero máis ou menos a cousa foise endreitando e quedamos en que iría de proba a semana seguinte para xestionar ferramentas online coma a canle de YouTube da revista, redes sociais e algún contido online. Así que alá me tiven que arreglar para xustificar a miña baixa do curso durante unha semana para poder estar a proba no Disy Magazine. Surrealismos á marxe, para min presentábase unha gran oportunidade para reengancharme ao xornalismo, e aínda por riba, en Alemaña.
Non é como se empeza senón como se acaba. Os dous primeiros días de proba foron bos. O resto malos. E ao final non se limitou a unha semana. Comecei con bo pé cunha presentación de Power Point con propostas de mellora para a canle de YouTube, cómo presentar os posts e entradas en Facebook, etc. Pouco a pouco fun levando a cabo estas tarefas e gañándome a confianza da redactora xefe. O terceiro día fun cámara en man como acompañante dun dos redactores, grabando cómo él probaba un Jaguar F-Type S AWD a 260 km/h pola autopista sen estar asegurado. Unha experiencia moi boa, cun chisco de risco, pero que deu como resultado o vídeo que tedes a continuación:
Ata ahí foron as cousas boas. Rematei a semana montando o vídeo e preparando uns sorteos de productos online que a xefa mercaba en eBay e que sorteaba enganando aos lectores dicíndolles que eran artigos usados só en sesións fotográficas e desfiles de moda. Ja! Pouco a pouco os detalles menores que fora vendo ata ese intre foron en aumento. Por exemplo, que éramos tres redactores a proba a un tempo. Tres persoas sacando traballo adiante por amor á arte. E iso non é o peor, o número de redactores contratados era o mesmo que o de redactores a proba. Ilegal, “como la vida misma”. Logo, que para cada tarefa había que mendigar un portátil. Nin sequera os propios redactores da revista tiñan un ordenador propio. Despois, que o horario de traballo era dunhas 10-11 horas ao día. Ah, e por suposto as malas contestacións. Qué clase de medio de comunicación sobrevive con bos modelos. Teño cada cousa!!
Os dous últimos días da semana a proba a redactora xefe estivo enferma, polo que tiven que voltar o luns seguinte para ter unha valoración da miña proba. Despois do curso achegueime ata a redacción e comezou o ataque. Tiven que explicar o que fixera case minuto por minuto os días que ela non estivera. Sentinme coma Tsipras e Varoufakis nun almorzo calquera cos membros da troika. O tono que utilizaba era de reproche, do estilo “¿Por qué non acabaches de montar o vídeo o xoves en lugar de o venres?”. Menos mal que para defenderme tiña argumentos do tipo: “¿Porque o redactor se confundiu de modelo de coche e tiven que eliminar e modificar medio vídeo?!!!!!”. O asunto é que cómo ela non me vira traballar dous días pero tiña un 80% de posibilidades de obter o traballo -segundo ela- , acordamos que seguise de proba esa semana unhas 2-3 horas despois do curso. Como o venres non podía, quedamos en que iría tres días esa semana e tres a seguinte. 11 días en total.
Despois de oito horas de curso, o menos que pensaba era que a Frau Estirada me ía ter alí catro horas copiando e pegando as fotos dos sorteos e ordenando as facturas de cada compra en eBay para que ela puidese saber qué cousas pagara e cales non. Chamádeme quisquilloso pero na carreira o traballo de redactor definíase doutra maneira. Tempus fugit!. Mentres eu facía de secretario, unha rapaza que tamén estaba a proba recortaba cunhas tixeiras non sei qué cousa. Diversificación de tarefas, imaxino. Os días seguintes o meu mosqueo foi en aumento. Cada cousa que facía viña ela a revisala e a dicirme que estaba mal, que eso non era o que había que facer, que non podía estar tanto tempo con eso, etc. Outro día comezamos a seleccionar as palabras clave para describir cada vídeo de YouTube e a tipa pretendía que rematase os 100 e pico vídeos subidos nunha tarde.
Tras varios días con tarefas irritantes ou irrealizables nun par de horas, a miña motivación ía decaendo e as dúbidas asaltábanme. Falaba comigo mismo. “É unha boa oportunidade para entrar nunha revista aquí“. Incluso Rajoy falaba comigo: “Diego sé fuerte, aguanta“. E eu pensaba: “Sí, para qué, para ordenar facturas e copiar e pegar fotos?”. A miña frustación ía en aumento coas dificultades que atopaba para escribir en alemán as descricións dos vídeos ou os textos dos sorteos. Bloqueado, desmotivado por unha xefa que non era consciente do tempo que levan as tarefas e cada vez menos convencido de traballar nunha revista de moda, pija e baseada en reportaxes sobre clientes que pagaban por saír na revista, sentíame fóra de lugar. Casi coma Toni Cantó en UpyD.
As miñas dúbidas foron aclaradas o último día de proba. Supostamente, a resolución tras 11 días de proba, 6 deles doblando curso máis revista e facendo unhas 12 horas diarias, tiña que chegar ese último día. Así son as cousas nun sitio normal. Pero non. Con Frau Estirada funktioniert doutra maneira. O último día metéuselle nos cornos que tiña que facer un vídeo presentación da canle de YouTube ao cal respondín: a) non me da tempo a facer algo decente en tres horas, b) para facelo preciso seleccionar material antigo do historial de vídeos e non sei fai en media hora e c) ti o que queres e que cho deixe feito e despois dasme porta. O punto “c” só o pensei, pero estaba case seguro diso.
Total, que intentei facer un vídeo en tempo récord, pero pronto entendín que non ía ser posible. Eu entendino, pero houbo quen non. Non era posible, en primeiro lugar porque o ordenador onde estaba almacenado o historial de vídeos estaba ocupado; segundo, porque o pouco que me deu tempo a montar usando un portátil lento e conectado a un disco duro con acceso só a sete ou oito vídeos antigos da revista, non tiña moito xeito -é o que pasa cando fas as cousas sen recursos e á présa- e terceiro; porque o meu orgullo me impedía deixarlle o traballo feito a esa tipa para que despois me desen a patada. Con todo, fixen o que puiden, e cando rematei o bosquexo do vídeo, intentei falar coa Frau Estirada acerca do meu futuro antes de marchar. Ata tres veces intentei que se sentase comigo a valorar a miña proba sen éxito. Estas foron as respostas que me deu:
1. “Intenta facer algo do vídeo e despois falamos” -despois de queixarme de que non tiña acceso ao historial de vídeos.
2. “Estoulle escribindo un e-mail a miña nai, agora non podo” (?)
3. “Mira, ¿por qué non ves o luns ás 16:30 e falamos con calma?” -anotando a cita na axenda, diante de min.
Despois da resposta 2 deixei de facer vídeo algún e decidín o que xa tiña case decidido. Mandalos a… freír espárragos. Pero tiña que voltar o luns, e como un é ben pensado, dixenme: “home, se non me quixeran coller, xa mo terían dito, ¿non? Igual é que me queren ofrecer algo”. Así pasei a fin de semana coa dúbida, e chegou o luns. Moi tranquilo dirixínme á revista a escoitar o que me ían dicir. De entrada nin as tarefas nin o ambiente e funcionamento da revista me atraían demasiado, pero se me ofrecían algo tentador, estaba disposto a valorar a posibilidade de obter un contrato de redactor online en Alemaña. “Primeiro meter a cabeza e despois xa vería”. Pero era consciente de que o escenario máis probable ía ser este: rexeitaríanme e despacharíame a gusto coa Frau Estirada.
Pois nin unha nin outra. A señora non estaba. Cheguei alí e non estaba porque saíra a non sei onde. Ao parecer ela pensaba que eu tiña que estar alí ás 10:00 da maña, cando anotara claramente a semana pasada diante miña que a cita era as 16:30, e cando sabía de sobra que ás 10:00 eu estaría no curso. Ademais, se pensas que tes unha cita cunha persoa e ás 10:00 non está, ¿que faría unha persoa normal?. Chamar por teléfono e preguntar por qué non foches. Se fixese eso, daríase conta de que se equivocara, e poderíame ter avisado de que esa tarde non podía atenderme. Por suposto, non chamou ao longo da semana para desculparse nin eu volvín a falar con ela. Chamei dous días despois para avisar que se querían ofrecerme algo, que tiñan o meu teléfono. A secretaria dixo que lle daría aviso a Frau Estirada e aínda hoxe sigo esperando pola chamada.
Xa vedes, en Alemaña tamén pasan estas cousas. Desgraciadamente en moitos medios de comunicación de todo o mundo. É máis cousa do gremio que dunha ou doutra nacionalidade. O que máis me doeu foron as faltas de respeto coma esquecer citas, darme largas e sentirme utilizado. Fai unha semana tiven unha reunión coa miña asesora do paro e conteille o ocorrido. Dixo que xa oíran falar desta revista e que procuraban non enviarlle a xente, pero moitos coma min atopan a oferta por sí mesmos e alí acabamos explotados e utilizados. O que fan é acumular currículos e por tandadas de tres ou catro persoas vannos chamando e camelando ofrecendo unha ou dúas semanas a proba e os que picamos, imos esperanzados, resolvémoslle un par de semanas de traballo, e voltamos co rabo entre as pernas. E así anda o gremio.
Por sorte, non botei alí máis que 11 días. Quedáronme ganas de decirlles catro cousas e despacharme a gusto, pero nin sequera vale a pena perder o tempo con xente así. Rematado o curso e coa búsqueda de emprego en stand-by, agora tocan vacacións e desconectar na terriña cunhas boas tortillas de Esther. Saúde!!
