Antón non sabía se estaba máis excitado por formar parte da investigación ou pola resposta de Sara ao seu sms. Como era incapaz de concentrarse nos dossiers que lle pasara o axente Varela, volveu a ler a pantalla do móbil:
Ola pimpín! Acórdate de min cando che den o Pulitzer! Meu pai dixo q ata podías ser útil e todo. Pórtate ben!
Cada vez que o lía iluminábaselle a cara. Un calafrío pracenteiro recorríalle o corpo cando pensaba en Sara, algo que ocorría con frecuencia. Nunca falara con ela do tema, pero sentía que entre os dous había un feeling que nunca experimentara con outra persoa.
Decidiu volver a concentrarse na misión que lle encomendara o inspector Torreira. Se éste lle recoñecera a Sara que podía ser de axuda, Antón tiña ante sí unha gran oportunidade para impresionala. Quizais despois de atrapar ao asasino lle pedise a saír. ¿Por qué non? Pero para iso, antes tiña que deixar de soñar e poñer toda a súa atención nas fotos dos crimes.
As esceas eran terroríficas. Comezou pola primeira vítima, Remedios Castro. Botou un ollo aos apuntes de Varela. Muller solteira de 45 anos, veciña de Santiago e de profesión, limpiadora. Volveu ás fotos. Unha cousa era saber que a vítima fora colgada e desfigurada, e outra ben distinta era ver e comprobar cómo as entrañas lle colgaban do estómago. Reprimiu unha arcada.
Antón reparou nos detalles que descoñecía a pesares da súa escoita clandestina no despacho de Torreira. Fixouse na mensaxe: You are poison. Ti es veleno. A frase orixinal dicíalle algo, pero non era capaz de identificar a súa orixe nin de relacionala con Jimmy Zoso ou cos Led Zeppelin. Seguiu lendo o dossier: causa da morte, envelenamento por arsénico. Frunciu o ceño estrañado.
Colleu as fotos da segunda vítima e automáticamente viu algo que lle chamou a atención. Non foi a sotana que rodeaba o corpo mutilado de Don Plácido Señarís, sacerdote de 75 anos que tras xubilarse da vida espiritual e académica, desfrutaba dun retiro na súa vila natal, Camariñas.
Tampouco foron a cruz, a pía bautismal ou o cáliz cheo de moedas, nin a palabra pecador escrita na fronte do clérigo ou a cara diabólica debuxada no pano litúrxico. Non. O interruptor que fixo acender a bombilla na cabeza de Antón, foi a mensaxe que o asasino pintara co sangue do cura no seu manto sacerdotal:
Pleased to meet you. I hope you guessed my name.
Eran os inconfundibles versos do estribillo dunha canción dos Rolling Stones. Antón estremeceuse ao lembrar o título: Sympathy for the Devil. En cristiano: simpatía polo diaño.
A mente de Antón comezou a atar cabos con velocidade. Buscou a letra da canción no google e imprimiuna. Quería comparala co escenario do crime. O corazón latexáballe a mil por hora. Estaba convencido de que atoparía algunha pista. E así foi.
Todo. As mans cortadas, a coroa de espiño, as moedas, o cura pecador… Todos e cada un dos elementos que o asasino se esmerara en colocar arredor do cadáver, tiñan a súa interpretación na canción das súas satánicas maxestades, os Rolling Stones.
Incrédulo e incapaz de reaccionar, Antón asimilou todo o que iso implicaba. Non daba crédito. Estaba no certo. Este descubrimento viña a confirmar a súa teoría e de qué xeito. Sen dúbida estaban ante un apaixonado polas ciencias ocultas e o satanismo. Un desequilibrado que mataba as súas vítimas seguindo a letra dunha canción, e que firmaba os seus crimes utilizando o seudónimo dunha estrela do rock. Surrealista.
Entón Antón acordouse da mensaxe do primeiro crime. Non podía ser.
