Cando Torreira e Varela chegaron ao convento de Santa Clara, na rúa de San Roque, déronse conta de que a suposición de Antón era certa. O auténtico diaño en persoa estaba de peregrinación por Santiago, e non tiña intención de deterse nin ante o mesmísimo Apóstolo.
– É o mesmo autor, non hai dúbida -sinalou Torreira, preocupado. A piques de celebrar as festas do Apóstolo, a noticia de dous asasinatos brutais ía correr como a pólvora entre a opinión pública. O turismo da cidade íase resentir duramente, e a presión dos medios ía caer sobre a Policía Local pedindo responsabilidades e solucións inmediatas.
– Utilizou a mesma firma, Jimmy Zoso -confirmou Varela-. Pero a mensaxe é moito máis longa que a anterior.
– E está escrita outra vez en inglés… ¿Qué pon Varela? -os coñecementos de inglés do inspector eran, máis que básicos, inexistentes. Varela, moito máis novo que o seu xefe, defendíase bastante ben.
– Encantado de coñecerte. Espero que adiviñases o meu nome -traduciu Varela do orixinal: Pleased to meet you. I hope you guessed my name.
– Este cabrón quere xogar con nós, Varela. O único que agardo é que Antón non estea no certo.
– Sobre iso, señor -interviu Varela-, quería pedirlle desculpas se o desacreditei diante del. Pero pareceume…
– Déixao Varela -interrompeu Torreira, serio-. Non te preocupes, imos ao caso.
E o caso presentábase longo e duro. Polo momento tiñan dous asasinatos en menos de 48 horas, e se as suposicións de Antón ían na dirección correcta, habería un terceiro e pode que un cuarto. Torreira comezou a notar a suor na frente e nas mans. Examinou o cadáver con determinación.
O frontal do fermoso retablo obra de Domingo de Andrade fora perturbado pola intromisión dunha cruz sobre a que descansaba, colgado, o corpo da vítima, convertido nun mosaico de sangue e vísceras. Aquela carnicería era incluso máis cruenta que a de Remedios Castro. As únicas partes recoñecibles do morto eran o seu pelo canoso, a sotana e o colo clerical, detalles que revelaban que a vítima era un sacerdote entrado en idade.
A cabeza do cura mantíñase dereita e erguida gracias á corda que tiña atada con forza ao redor do pescozo. Estaba coroada por arame de espiño e xusto debaixo, na fronte, podía lerse a palabra pecador escrita con sangue. O resto do rostro estaba completamente desfigurado. Os brazos foran amarrados á cruz cunha corda similar á do pescozo.
O asasino atara ao cura polos brazos e non polas mans, porque llas cortara. O inspector Torreira atopounas no interior dunha pía bautismal situada ao pé da cruz, flotando nun mar de auga e sangue. Apoiado nun dos bordes da pía, o asasino deixara un cáliz cheo de moedas empapadas en viño de consagrar.
Pero o máis chamativo da sádica obra de arte do asasino atopábase no torso do sacerdote. Varela contou uns trinta cortes no tórax e no abdome. De cada un deles sobresaía unha moeda do mesmo tipo que as atopadas no cáliz. Foran introducidas coidadosamente entre os pregos da pel cortada do clérigo. Unha a unha.
Qué puido facer este pobre home para merecer isto. O inspector Torreira sacou a Varela do seu trance sinalando outro detalle que se lles escapara a simple vista. Ao carón do manto sacerdotal no que o asasino deixara a súa firma e a súa mensaxe, había un pano litúrxico.
Nel podíase ver, debuxada con sangue, unha cara redondeada e coroada polos cornos de Satán. A súa expresión amosaba un sorriso diabólico e triunfal. Nalgures, pensou Torreira, o asasino debía estar experimentando a mesma satisfacción.