Track 21: The Show Must Go On

Emilio Varela reuniuse ao día seguinte co director en funcións do colexio La Salle, Xesús Blanco. Ao pasar por diante do despacho no que fora asasinada Rosario De la Torre, o axente non puido evitar sentir un profundo cargo de conciencia. Tan só agardaba que desta vez a súa visita non tivese o mesmo final. Polo ben do señor Blanco, e pola súa propia saúde mental.

O despacho do antigo xefe de estudios era moito máis pequeno e modesto que o da finada directora. Xesús Blanco tiña 48 anos, era alto, moreno e levaba barba duns dez días. Chegara ao centro fai oito anos, polo que non coñecía nin a Iolanda López nin a Plácido Señarís. Varela fixouse nas olleiras que ensombrecían os seus ollos por debaixo das pálpebras. Igual ca él, non pegara ollo a noite pasada:

– Señor Blanco, unha vez máis sinto moito a perda da señorita De la Torre. Imaxino o duro que pode ser para o colexio.

– Gracias, axente. Desde logo que o é. Polo menos esta desgracia colleounos co curso rematado. Non quero pensar o que podería ter ocorrido cos alumnos rondando por aquí.

– Colleremos ao autor desta barbarie, prométollo.

Varela non se andivo con máis rodeos e foi ao miolo, pedíndolle colaboración para convocar aos antigos alumnos e profesores da promoción do 82, obviando o detalle de que un deles era o asasino:

– Será un encontro para lembrar ás vítimas. Os seus antigos compañeiros axudaránnos a ampliar a información que temos dos falecidos. Buscamos algún detalle que se nos esté escapando e nos permita acotar a investigación.

– ¿Teñen algunha idea de quén pode ser o asasino? -preguntou o señor Blanco, antes de pronunciarse sobre a proposta de Varela.

– Estamos traballando en varias liñas de investigación -explicou o axente-, pero cremos que reunir aos alumnos vai ser de axuda para centrarnos nunha única pista.

– ¿E por qué só os alumnos de 6ºA do 82? -o novo director estáballe collendo a medida ao posto, opoñendo a mesma resistencia que mostrara a súa predecesora.

– Aquel ano foi o único no que Plácido Señarís lle deu clase de relixión a Iolanda López, e por aquel entón Rosario De la Torre xa era directora. O curso seguinte, Iolanda deixou o colexio para empezar unha nova vida como Remedios Castro.

– Vaia, non estaba enterado diso -a preocupación do señor Blanco parecía sincera.

– Sei que xa llo preguntei onte tralo levantamento do cadáver, pero teño que volver a facelo. Estamos intentando averiguar por qué motivo Iolanda López cambiou de nome e deixou a escola. É moi importante que faga memoria. ¿Escoitou falar algunha vez dun escándalo antigo que fose tema tabú no centro?

– Non teño constancia -respondeu tras cavilar un intre-. Xa lle dixen que non teño nin idea. Axente, levo no colexio desde o 2006, comprenderá que non estea ao tanto do que ocorreu aquí no pasado, e moito menos fai 32 anos.

– Comprendo. Desculpe a insistencia. E ben, ¿qué me di? ¿Axudaráme a contactar cos alumnos de 6ºA?

– Se iso lles serve para avanzar na investigación, por suposto.

– Non sabe cánto llo agradecemos. Podemos facer a convocatoria dentro de tres días, o sábado 24 de xullo, véspera do Apóstolo, ás 10 da mañá.

– Claro. Chamarei persoalmente aos profesores daquel ano e poderemos avisar aos alumnos por carta e correo electrónico. Algúns aínda están subscritos aos nosos avisos electrónicos.

– Perfecto. Se lle parece comezaremos a enviar as citacións esta tarde.

– Sen problema. O venres poderemos enviarlles un recordatorio.

Pois que empece o show, pensou Varela, despedíndose do señor Blanco.