Antón e Sara saíron xuntos das prácticas de radio. Acababan de grabar un informativo a dúas voces, Antón como conductor e Sara desenvolvendo as noticias. Facían un bo equipo. Ambos procuraban locutar con naturalidade, fuxindo do tono de azafata de voo que poñían moitos dos seus compañeiros. Claro que as bromas de Antón tamén axudaban a espantar os nervios.
Na porta da Facultade, Antón despediuse de Sara, pero ela non tiña ningunha intención de ir para casa. Pretendía acompañalo ao convento de Santa Clara e axudalo na súa reportaxe. Antón contárallo todo mentres agardaban o seu turno para grabar o informativo. Ela ofreceuse para acompañalo, e él, pese ás ganas que tiña de pasar o día con ela, rexeitou a oferta temeroso de que o inspector se enterase. Sara insistiu:
– Meu pai non ten por qué enterarse. Ti non llo vas a dicir e eu tampouco. E as monxas non van saír do convento para contarllo. Ademais, se vou contigo van estar máis dispostas a colaborar.
– ¿Qué insinuas? ¿Que non lles vou sacar nada? -Antón intentou parecer ofendido.
– Home, un café con pastas igual sí, pero non contes con máis -vacilouno Sara, rindo.
– Anda, imos -cedeu Antón-. Acórdate de dicir unhas palabras no meu funeral se teu pai se entera disto.
Seguiron camiñando polo Burgo das Nacións, cruzaron Xoán XXIII e subiron a Avenida de Coimbra ata avistar o convento de Santa Clara. Sara petou na porta con determinación. Abriulles unha clarisa bastante xoven, de preto duns 40 anos. Cun sorriso doce, preguntoulles qué querían. Antón anticipouse a Sara:
– Boas tardes, somos dous estudantes de xornalismo e queríamos facerlle unhas preguntas para unha reportaxe que estamos facendo. Non vai ser publicada nin nada, é só un exercicio e non…
– ¿Sobre qué serían as preguntas? -cortouno a monxa, confusa e á defensiva.
– Ben, xa sabe que fai uns días que… -Antón non sabía cómo mencionar ao sacerdote sen parecer brusco.
– O que o meu compañeiro quere dicir -interrompeuno Sara- é que queríamos facer unha reportaxe sobre os hábitos de vida das monxas clarisas e gustaríanos saber se a vostede non lle importaría contarnos o seu día a día.
– Ah, se é sobre iso, claro -dixo a monxa, deixándoos pasar, aliviada-. Pensei que viñades pola tráxica perda de Don Plácido. Deu a misa das oito na Igrexa do convento durante máis de 30 anos.
– Sentimos moito o ocorrido. De feito queríamos…
– Queríamos ter vido fai uns días -Sara volveu a deixar a Antón, que a miraba confundido, coa palabra na boca-, pero lemos a noticia do pasamento de Don Plácido e non queríamos ser unha molestia. Qué traxedia.
– Si, unha verdadeira desgracia. Non entendo qué alma perdida lle puido facer esa barbaridade. Levaba uns anos xubilado, e a pesares de que fun a última en chegar aquí e coincidín menos con él, apreciábao tanto coma o resto das irmás. Era moi querido entre nós.
– Debe ser moi duro perder a unha persoa que se sacrificou tanto polos demais -Sara estaba acaparando toda a conversación coa monxa. Antón pregúntabase a onde quería chegar a súa amiga.
– É moi duro, sí. Sempre pendente de que non nos faltase de nada. Lembro cómo lle brillaban os ollos cando falaba dos seus alumnos. Era profesor na Salle. Nin unha mancha no seu expediente, salvo o que oín sobre un pequeno incidente cuns alumnos, fai moitos anos. Pero non foi culpa súa. Él só quixo axudalos. Ben, non quero entretervos máis. Se me acompañades, ensinaréivos como é o noso día a día.
Mentres seguían á monxa, Sara mirou a Antón e chiscoulle un ollo, divertida.
