Track 13: What Is and What Should Never Be

Torreira entrelazou as mans e apoiou as puntas dos dedos índices no nariz, en pose reflexiva. Estáballe dando voltas á insinuación que Antón acababa de facer. Segundo él o asasino estaba namorado de Remedios Castro, pero o seu amor nunca fora correspondido. Tras una longa pausa, Torreira ergueu a cabeza e rompeu o silencio:

– Entón o móbil do asasino é a vinganza.

– Iso parece, señor -asentiu Varela.

– E segundo vós, ¿cal é o motivo polo que o noso home se vingou de Plácido Señarís? -as palabras o noso home saíron da boca do inspector con certa sorna, burlándose de Antón.

– A palabra pecador, que o asasino deixou escrita na fronte do sacerdote -replicou Antón, molesto pola burla do inspector-, suxire algún erro do pasado, algunha falta que o cura poidese ter cometido. Quizais o asasino presenciou ese pecado e decidiu vingarse del.

– O interesante sería saber se Remedios Castro estaba involucrada nesa suposta falta do clérigo.

– Iso correspóndeche a ti averigualo, Varela -Torreira sentía que a situación se lle escapaba das mans. O seu mellor axente e o seu… o que carallo fose Antón, estaban formulando hipóteses baseadas en meras especulacións-. Lémbroche que o teu traballo consiste en reunir probas e a partir de aí sacar conclusións. ¿Qué cona che pasa? Menos elucubrar e máis resultados. Que este espabilado -sinalou a Antón- non che coma a cabeza con teorías sen contrastar. Investigar os feitos. ¡Iso é o que necesitamos!

– Sí, señor. Desculpe. -Varela sabía que tiña que volver de San Roque con algún dato que confirmase as suposicións de Antón-. Se lle parece, despois de falar cos familiares e veciños das vítimas, repasarei as listas de alumnos do colexio La Salle, onde Plácido Señarís ensinaba relixión. Pode que Remedios Castro fose alumna súa. Ata é posible que o asasino fose compañeiro seu de clase. É un bo comezo, dalgunha maneira temos que ir reducindo a lista de sospeitosos.

– ¡Iso é o que quería oír, Varela! ¡A iso me refería! -o inspector levantouse da silla para darlle máis ordes ao seu axudante-. Consigue un listado dos nenos e nenas aos que Señarís bautizou e lle fixo a comuñón. Se o clérigo cometeu un descoido no pasado, como suxire Antón, teremos outra vía de investigación. Calquera detalle por nimio que sexa pode axudarnos.

– ¿E qué hai das monxas de clausura? -preguntou Antón-. É dicir, se Varela vai falar cos familiares e co colexio, eu podería achegarme a Santa Clara e facer unhas cantas preguntas desinteresadas para a miña reportaxe.

– ¿E ti cando tes pensado ir á clase? -soltoulle Torreira.

– Teño prácticas de radio na Facultade de catro a seis. Ao saír podo subir por Xoán XXIII ata San Roque e recoller material para a miña reportaxe no convento.

– ¿Así que tes pensado mentirlle ás monxas coa escusa da reportaxe para sacarlle información sobre o cura? -Torreira pescou de seguido as intencións de Antón.

– Sí, supoño que sí -recoñeceu o rapaz, encolléndose de ombros.

– Isto non me gusta nada.

– Señor, será unha mentira piadosa, tampouco é para tanto -defendeuse Antón.

– Non, non é iso -por primeira vez Torreira sentiu simpatía polo amigo da súa filla-. O que non me gusta é que me estás empezando a caer ben.

Acto seguido, o inspector colleu as súas cousas e dirixiuse cara a porta do despacho. Antón, incrédulo e incapaz de reaccionar, interpretouno coma un cumprido. Varela contivo a risa e preguntoulle ao seu xefe a onde ía.

– Vou ata o Instituto de Criminoloxía a polo informe psicolóxico. Mañá quérovos aquí ás nove. Non me falledes.

Diego Villaverde

Xornalista, aspirante a escritor e opositor de Lingua Castelá e Literatura afincado en Alemaña. Leo máis do que escribo e escribo máis do que estudo.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *