– Bos días, Varela -alí estaban de novo os tres no despacho de Torreira, poñéndose ao día do caso, minutos antes da rolda de prensa-. Antes de escoitar as novas de Antón, ¿atopaches algunha conexión entre as vítimas?
– Non exactamente, señor. Ao parecer, o sacerdote, Plácido Señarís, oficiou misa durante uns 30 anos en Santa Clara. ¿E sabe qué? A casa onde vivía Remedios Castro está na rúa de Arzúa, moi preto do convento. Igual non é nada, pero pasareime esta tarde por alí para falar coas monxas de clausura e cos veciños do barrio.
– Bo traballo, mantenme informado. A ver Antón, ¿qué é iso tan importante que atopaches nas fotos? Espero que sexa algo máis concreto que o da firma.
– Eu tamén o espero -dubidou, pero sabía que o que tiña desta vez era potente-. Creo que descubrín o patrón que segue o asasino para matar as súas vítimas.
– ¿Os criterios que usa para escollelas? -interesouse o inspector.
– Non, non. Máis ben descubrín o ritual que utiliza como guía para adornar as vítimas do xeito que o fai, e o motivo polo que deixa as mensaxes que deixa.
– Estou ansioso por oílo, rapaz -Torreira recuperou a súa pose chulesca, esa que dous asasinatos en 48 horas estaban difuminando lentamente. O inspector estaba alerta agardando o patinazo de Antón, que continuou coa súa argumentación.
– Jimmy Zoso executa os seus crimes seguindo as letras de cancións de rock. Deime conta ao ver as fotos do crime de Santa Clara. A mensaxe que deixou é unha pista, un verso dun clásico dos Rolling Stones chamado Sympathy for the Devil.
– Simpatía polo diaño -traduciu Varela, atónito-. Así que…
– E non só iso -interrompeuno Antón-. Como poden ver na copia da letra que lles acabo de entregar, todos os detalles da escea do crime teñen a súa interpretación nela. Por exemplo, o verso washed his hands, fai referencia ás mans cortadas e flotando na pía. Onde di I’m a man of wealth and taste, fala da riqueza e da saúde, termos representados polas moedas, o viño e o cáliz.
– Pero, ¿como é posible? -Torreira non acababa de entender o que estaba a oír.
– Serei algo máis concreto. Lembran a palabra pecador escrita na fronte do sacerdote, ¿non si? -Varela e Torreira asentiron-. O asasino escribiuna porque na canción hai un verso que di: all the sinner saints, todos os santos pecadores. O sacerdote é o seu santo pecador. Non sei cómo escolle ás vítimas, pero o que sí sei é que unha vez que as elimina, guíase pola canción para maquillar os cadáveres.
– Xa vexo -animouse Varela, coa copia da letra na man-. Mire inspector, aquí di every cop is a criminal. É unha mensaxe para nós, quere picarnos. Significa que cada policía é un criminal.
– Exacto -proseguiu Antón, crecido-. E penso que pretendía o mesmo coa cara satánica que debuxou co sangue do cura. Algúns detalles son só pura provocación, pero o asasinato en sí é unha clara declaración de intencións. Estáse presentando coma o mesmísimo diaño. Miren senón o que di a canción na parte que vai xusto antes da mensaxe. Tradúzollo señor:
“Só chámame Lucifer,
xa que preciso certa contención.
Así que se me atopas,
ten algo de cortesía,
algo de simpatía e un pouco de sabor.
Encantado de coñecerte,
espero que adiviñases o meu nome,
pero o que che está a confundir
é a natureza do meu xogo”
– ¡Suficiente! -Torreira deu un golpe enriba da mesa. Estaba tan cabreado coma convencido-. Así que estamos ante un asasino elegante e refinado. Pois se quere xogo, vaino a ter. Será un pracer meterlle a cortesía e o sabor por onde a espalda perde o seu nome.