O 28 de maio cumprín un ano por terras alemanas. Tirando de tópicos, o tempo pasa moi rápido, pero o certo é que este primeiro ano en Dresden deu moito de sí. De saber dicir “hola e adeus” en alemán cando cheguei, pasei a poder manter conversas sobre temas un pouco máis profundos que o tempo ou a comida. Neste ano tamén puiden descubrir costumes interesantes dos alemáns, algunhas celebracións típicas e descoñecidas para nós… e mesmo comprobar cómo as condicións sociais e laborais son moitos mellores aquí que na terriña. Eso sí, na comida, ninguén nos gaña.
Villa | Dresden
Un ano despois de vir a Alemania non poido estar máis que satisfeito. Foi este un ano de aprendizaxe, de descubrimento, de reafirmación, incluso. Unha aposta a cegas a cabalo gañador, un risco calculado, unha aventura chea de ventura. Unha experiencia, a fin de contas, da que me sinto moi orgulloso e da que aprendo cada día un pouco máis. E que siga a festa.
O 28 de maio de 2012 instaleime en Dresden despois de celebrar a miña chegada a Alemania durante dous días en Berlín, no Karneval der Kulturen, cita que repetín un ano despois para celebrar a renovación do meu contrato de traballo un ano máis. Recordo que tamén celebrei daquela o ascenso do Dépor a Primeira (este ano cambiouche o conto, ¡voltaremos!), e dito sexa de paso, saciei unha vez máis as miñas ganas de Carnaval de Barcala, cita á que levo dous anos faltando por motivos laborais.
O caso é que a renovación fíxose de rogar, e nunha semana chea de incertidume, tiven a oportunidade de pelexar un pouco ca burocracia alemana. Explícome. Aquí o normal é apuntarse ao paro tres meses antes de finalizar o teu contrato de traballo actual, como medida de precaución ante unha eventual pérdida do posto de traballo. Eu funo deixando, confiado de que me renovasen, pero ante a falta de confirmación oficial do xefe darriba, non tiven máis remedio que acudir á Arbeits Agentür (Axencia de Traballo) a comunicar que o meu contrato finalizaba en tres semanas e aínda non sabía se ía seguir ou non. Alá me berraron por ir tan tarde a darlles aviso, e dixéronme que se quedaba no paro, o primeiro mes non cobraría o arbeitslosengeld (literalmente “os cartos da xente sen traballo“, coloquialmente, o que vén sendo cobrar o paro).
Despois de encher unha mezcla de curriculum e vida laboral en alemán e deixar todos os meus datos de contacto, alá me empecei a preocupar e a pensar que igual o da renovación non estaba tan claro. Senón xa me terían dito algo, ¿non?. No INEM alemán alá me deron unha morea de papeis que tiña cubrir, un traballo coma outra calquera, no caso de que non me renovasen. Este pa’ ti, este pa’ empresa, este se che renovan, este se queres convalidar o que cotizaches en España, este pa’ que te apuntes nunha bolsa de traballo e así unha lista moi larga. Por ter traballado un ano aquí tiña dereito a 6 meses de arbeitslosengeld (geld é cartos en alemán, ¡¡importante sabe-lo!!), igual que en España. A diferencia radica no que aquí se coñece como Hartz IV, que é unha categoría bastante mal vista aquí en Alemania pero da que se beneficia moita xente, maquillando de paso os datos do paro para envidia de toda Europa.
A filosofía do Hartz IV (léase jartsfía, que recibe este nome por Peter Hartz, creador deste concepto) é que o Estado págache o alquiler do piso, gastos de calefacción, transporte e unha certa cantidade mensual, e ti comprométeste a unha búsqueda activa de emprego, que consiste básicamente en enviar unha serie de curriculums á semana, coller traballos esporádicos e demostrar así sen moito estrés que estás poñendo bastante da túa parte para atopar choio. Mentres, vives sen luxo pero relativamente cómodo, aínda que atado á vivenda que che poñan e a non moverte moito da cidade na que esteas, e deixas de figurar nas listas do paro. Pode que moitos veciños che miren mal unha temporada, pero imaxino que a todo se acostuma a un.
A esto engádese o kindergeld, literalmente os cartos dos nenos, e é que os alemáns reciben cada mes puntualmente unha interesante suma de diñeiro para a educación e formación dos seus fillos, e esto relixiosamente ata que cumpren os 18 anos. Como diría Jose Mourinho, no hase falta desir más. De aí que non sexa estrano ver nais menores de 25 anos ou nenos correteando entre as bibliotecas da Universidade, algo impensable en España, aínda que ben é certo que Dresden e a rexión de Sajonia presenta os índices de natalidade máis baixos de Alemania. O kindergeld é unha medida que busca estimular e impulsar a natalidade para rexuvenecer unha poboación moi envellecida.
Total, que nesta tesitura xa me parecía ata tentador quedarme no paro e entregarme con adicación exclusiva á escritura, o meu soño de sempre. Por sorte, que tampouco é cousa de vir ao estranxeiro a vivir de rentas, un par de días despois xa me confirmaron que seguía na empresa e firmei a renovación, como se di no fútbol, por unha temporada máis. O que máis me indignou de todo o proceso, a parte do suspense final, foi que cando lle dixen aos do INEM daquí que a miña lingua materna era o galego, resulta que non lles saía na lista. Pensaban que era o gaélico. Manda carallo de estado moderno. Alá lle intentei explicar co meu alemán do Lidl que de gaélico nada, que o galego era unha lingua propia e oficial na Unión Europea. Que non teñan eñe pódese entender, pero que non recoñezan o galego, eso sí que non. ¡Bárbaros!
Os Servizos Públicos en Alemania
A burrocracia alemana non lle ten nada que envidiar á española. O caso máis sangrante vivino a semana pasada. Alá me chegou un aviso ao buzón da casa de que tiña que ir recoller un paquete ao Deutsche Post, o que vén sendo aquí Correos, vamos. Como teño a mala costume de traballar polo día, alá tiven que ir recoller o paquete co aviso típico á oficina máis cercana. No aviso poñía que tiña que ir recolle-lo ao día seguinte pero como me quedaba cerca acerqueime por si acaso. Por indicación do papeliño e por sentido común, levei o meu DNI para identificarme como receptor do citado paquete.
Entrégolle o aviso á funcionaria e xa me di, humm… en teoría tiñas que vir mañá a por él, pero creo que tiveches sorte e xa o temos na oficina. Eu xa cantaba victoria por dentro, cando a señoriña volve co paquete na man e cambialle á cara ao ver o meu spanische DNI. Huy, non terás o pasaporte por aí, ¿verdade? Outra mala costume, ser europeo e non levar o pasaporte enriba, ¡¡igual é que non me fai falta!!! E non vai e solta, pois non che podo dar o paquete. ¿Cómo? Non, e que necesito comprobar non sei qué e non sei canto (entre que os alemáns falan moi rápido e o meu inicio de enfado pillei a metade do que dixo). ¿E logo o DNI non che vale? Pón o meu nome e podes ver que o da foto son eu. É unha identificación válida na Unión Europea. ¡¡Que aínda estamos nela!! E arrededios que non me deu o paquete. Total, eran as claves online do Deutsche Post, que xa as podían deixar no buzón que ben collían nel. Aínda as teñen alí, xa irei por elas cando escampe.
E digo cando escampe, porque pese a estar en xuño, esta semana leva chovido máis que en todo o tempo que levo aquí. De feito, desde o luns estamos en alerta por inundación, as pontes sobre o Elba xa sinten a auga preto delas e as orillas xa perderon o seu contorno, esperemos que pare a cousa e non vaia a tanto coma no 2002, cando houbo bastantes danos na cidade por mor da enchenta. Espéranse 9 metros de auga sobre o nivel normal, no 2002 acadáronse 9,4 metros e os desperfectos foron bastante importantes. Desde onte xa non chove, o problema é que na República Checa segue chovendo con ganas e o Elba ven cargado desde alá. A ver se vai parando ¡caen chuzos de punta!
E xa que vos falei de dous servizos públicos importantes coma o de Emprego e Correos, vouvos contar un pouquiño como funcionan aquí outros servizos tan importantes coma a electricidade e a auga, ou o tema da televisión, radios e outros aparellos. Normalmente a maioría destes gastos páganse mensualmente pero compénsanse anualmente. Explícome. O alquiler que pagas mensualmente divídese en dúas partes. O kalmiete ou alquiler frío é o que pagas mensualmente polo piso sen estes gastos. Logo a isto engádenselle o warmiete ou alquiler quente, é dicir, os nebenkosten ou gastos engadidos, que inclúen a auga quente e a fría, o lixo, o gas, etc. Soen ser uns cento e pico euros máis ao mes e están fixados en base ao gasto desa mesma vivenda o ano anterior.
Por exemplo, se nesa vivenda o ano pasado se gastaron 1.800 euros de nebenkosten, ti o ano seguinte vas a pagar cada mes 1.800 entre 12, é dicir, 150 euros ao mes. Ao remate do ano, o Hauswervaltung, unha especie de axencia que xestiona os bloques de edificios, pásache á factura total do ano en curso e diche se te quedaches corto ou se tes que pagar máis. Pagas a diferencia ou recibes o que pagaches de máis. Os gastos de auga fría e quente, calefacción, gas, electricidade en xeral, están xestionados en Dresden pola empresa pública DREWAG Netz GmbH, un cruce entre Espina y Delfín e Fenosa mellor feita e a lo grande. Imaxino que no resto de cidades alemanas será parecido.
Só unha salvedade, a maiores dos nebenkosten, pagas uns 35-40 euros ao mes de electricidade, que chos cobra directamente a ti a DREWAG, non van incluídos nos nebenkosten. Deben ser xente moi maja que a min cando me dei de alta déronme a escoller entre pagar 35 ou 40 e claro, escollín 35. Pareceulles ben. Disque tamén vai en función dos metros cadrados da vivenda. Ao final do ano tamén che compensan co que consumiches e pagaches.
Os nebenkosten tamén inclúen os gastos de televisión e radio, unha especie de canon por ter e utilizar na casa estes aparellos, que este ano por certo subiron a uns 20 euros ao mes. De feito, é moi típica a recomendación dos alemáns de non abrir a porta nunca á xente da GEMA (a SGAE alemana), xa que se adican a ir polas casas a ver se tes radio e televisión e a pedirche o pago do canon se non o estás facendo. Incluso existe a pillería (para que despois falen dos españois), de chama-los ti mesmo se te mudas de casa mentres a tes medio vacía, para así ensinarlles que non tes ningún aparello e que non che fagan pagar e che deixen tranquilo. Supoño que será medio lenda urbana. Habelos hailos.
Falando do tema dos dereitos, cando navegas no youtube aquí e moi típico que nos vídeos musicais ou mesmo nos resumos dos partidos de fútbol che salte a mensaxe de “lo sentimos, este vídeo no está disponible en tu área geográfica” porque a GEMA non cho permite ver. A descarga de arquivos da rede aquí está en teoría permitida, pero sempre e cando non compartas con máis xente o que te estás baixando, como ocorre automáticamente nalgunhas plataformas de descarga.
A moitos extranxeiros chéganlle a miúdo cartas da GEMA con multas de 2.000 ou 3.000 euros por descargar e compartir contido suxeito a dereitos de autor. Hai quen se asusta e paga, pero hai quen se asesora e deixa pasar o tema, despois dunhas cantas cartas e un ou dous anos, paran o asunto e non pasa a máis. A min xa me avisaron desde o principio e non tiven ese problema.
E só nos queda Internet, que funciona bastante parecido a España. As tarifas andan polos 20-25 euros ao mes uns 16 megas, aínda que os megas reais sempre son menos, en Alemania e na China popular, que diría Carod Rovira. Fedellando un pouco incluso podes atopar conexións boas por 15-16 euros ao mes. No tema dos móbiles, Vodafone e Telekom son bastantes caras, de 45-60 euros con tarifa de datos incluída, O2 (¡¡¡estes son de Telefónica!!!) é intermedia, e logo hai varias baratas coma Symio, Fonic, Tchibo (unha marca de cafés con rede de telefonía, Alemania is different) que se moven entre os 15-20 euros ao mes.
Aquí o que é máis caro é collerte un móbil smartphone. En España pódelos conseguir ben de precio ou case regalados regateando un pouco coa compañía, pero aquí non é tan fácil. O normal é que pagues os teus 30-35 euros de tarifa ao mes e que che apliquen 5 ou 10 euros máis cos que pagas o móbil cunha permanencia sempre de 24 meses. Vamos que acabas pagando o aparello polo que vale ou máis caro. O 90-95% das compañias tanto de Internet coma de telefonía en Alemania esíxenche 24 meses de permanencia.
E iso parece que é o que me queren aplicar a min, despois de 12 meses de traballo, agora teño ata os 24 meses a permanencia asegurada, despois xa iremos vendo se seguimos no mesmo ou se xa ascendemos e nos atrevemos con temas máis xornalísticos na lingua da Merkel, ¡xa ten que chover! Polo de momento, estou máis que contento e satisfeito, e aproveito (sempre que podo aínda que menos a miúdo do que me gustaría) este espazo no meu blog para non deixar a escritura e tervos ao tanto de cómo van as cousas por aquí.
Quédanme moitas cousas por contar, coma o ben que funciona o mercado de segunda man aquí grazas a páxinas coma eBay kleinenanzeigen (a traducción é “os anuncios pequenos de eBay”), no que a xente pon a vender cousas usadas en bo estado e a prezos asequibles, neste recuncho autorizado dentro do eBay “grande”; ou costumes novas e estranas para nós coma o Männertag (léase menataj, traducido coma o día dos homes, o que vén sendo o Día do Pai), festivo en toda Alemania, no que os alemáns teñen carta branca para saír todos xuntos e emborracharse desde pola mañá ata que caia o sol (se non caen eles antes); sen esquecernos do mitfahrer gelegenheit, un servizo polo que te podes mover por toda Alemania e zonas limítrofes coma Holanda, Polonia, Austria e a República Checa, viaxando no coche de alguén que fai ese traxecto e que che cobra unha cantidade razonable por ir con él. Bastante fiable e máis económico que o bus e o tren.
E como dicía o finado Andrés Dobarro, o tren que me leva polo meu camiño… pois a verdade é que está ben encamiñado, non me podo queixar deste ano por terras xermánicas. Hai bárbaros aos que lle vas collendo cariño e outros que che sacan de quicio, supoño que coma en calquer lado. Nas próximas entradas do blog falarei un pouquiño menos de min, aproveitarei para presentarvos a algún compañeiro alemán e contareivos tamén cómo é a adaptación doutros españois que andan por aquí. ¡Saúde!
Grazas Diego por tan interesante crónica. E dospois aquí din que temos estado de benestar.
Que todo vaia ben e seguiremos pendentes do que nos contas.Apertas e que escampe pronto . Aquí dende hai dous días temos sol.
Grazas a ti Manolo por lerme e por animarte a comentar, así da gusto! A verdade é que en materia social lévannos moita moita ventaxa, e máis ca de cousas que estamos perdendo en España a marchas forzadas, que pena…
Polo demais hoxe quentou o sol e parece que a enchenta parará aínda mañá por toda a auga que ven de Chequia, esperemos que non vaia a peor… hoxe estiven noutra parte do Elba sacando unhas fotos e alí aínda impresiona máis! Xa as irei colgando!
Un saúdo, eu tamén che sigo en Ágora Aberta, un pracer lerche!