Crónicas dun pobo bárbaro

O alemán é un pobo bárbaro en tódolos sentidos. Para o bo e para o malo. Na entrada de hoxe intentarei describirvos os costumes máis extraños e chamativos que vin desde que vivo aquí. Costumes que poderíamos resumir coa seguinte frase: “Tan listos para unhas cousas, e tan animaliños para outras”. Espero que vos divirtades. 

Villa | Dresden

Bárbaro. Acepcións da Real Academia Española (RAE) traducidas ao galego:

1.Dise do individuo de calquera dos pobos que desde o século V invadiron o Imperio Romano e fóronse estendendo pola maior parte de Europa (inciso: os teutónicos ou xermánicos instaláronse nas beiras do río Elba, ou sexa, en Dresden e arredores).

2. Inculto, grosero, tosco.

3. Grande, excesivo, extraordinario.

4. Excelente, chamativo, magnífico.

Das acepcións 3 e 4 xa vos fun contando cousas nas miñas anteriores entradas. Hoxe voume centrar nos puntos 1 e 2, e no adxectivo “chamativo” do punto 4. Con moito cariño, dito sexa de paso. E humor, iso sempre. Cando digo bárbaros non estou utilizando o termo no sentido máis bárbaro da palabra. Faltaría máis. Dios me libre de mentar a Rosa Díez, ¡qué barbaridade! Xa postos a ser bárbaros, ¡a la hoguera con ella!

En fin, que nos desviamos. A primeira vez que me decatei de que o alemán (cando digo alemán non xeneralizo, estou falando dos alemáns do Este, en concreto, de Sajonia) era un pobo bárbaro foi en Berlín, no Karneval der Kulturen. Foi o primeiro fin de semana que pasei en Alemania, recén chegado de Madrid. O que me chamou a atención foi o comportamento dos alemáns borrachos. Parece que perden o control dun xeito esaxerado. Saltan sen xeito, berran aínda máis do normal, xesticulan de forma extraña e diríxense aos demais cunha agresividade que encaixaría moi ben na acepción número 2 de bárbaro.

O que foi unha primeira impresión en Berlín, converteuse nunha certeza despois de instalarme en Dresden e saír un par de veces. Sobre todo na Bunte Republik Neustadt. Ver unha morea de alemáns borrachos e unha experiencia cando menos interesante. Teñen unha facilidade innata para romper botellas de cervexa. Tanta como para bebe-las. Vas todo tranquilo pola rúa ca bici e xa empezas a oír berros ao lonxe. Pensas nun grupo de 20 tipos e en realidade son 5. Pensas que están enfadados uns cos outros, e en realidade están de coña ou do máis tranquilos, pero se non tes nin idea do que falan, coma soe ser o meu caso, parece que están a piques de liarse a paos.

Despois está a súa paixón pola música electrónica. Tanto no Karneval coma na Bunte, comprobei que a Panorama e a Olympus pouco ían ter que facer aquí. O techno, o house e a música electrónica en xeral téñenos hipnotizados. Eso contribúe á sensación de que perden o control cando beben e bailan. Ritmos contundentes, monótonos e repetitivos, que acentúan os movementos descontrolados do corpo, o que unido á mezcla de alcohol e a certas dosis de medejollevarporlamúsica, fainos parecer idos e desnortados. Certamente parece que escapan da realidade.

Esta reacción parece ter unha certa lóxica. O alemán é un pobo moi controlado. As regras son moi ríxidas, a vida diaria está moi marcada polo protocolo. Saírse do rego aquí non é o habitual. As cousas teñen un xeito de facerse, e a improvisación, o saltarse pasos ou levar a contraria, pois non forma parte dese día a día. Por iso creo que cando beben e bailan deshiníbense. É a súa maneira de saírse do rego. Berran, saltan, bailan, rompen botellas de cervexa e ciscan todo. Perden o control. Fan todo o que non farían na casa e no traballo. É unha liberación. Supoño que a todos nos pasa, pero aquí, parece que se nota máis. ¿Qué bárbaro non?

A segunda cousa que me levou a pensar que o alemán é un pobo bárbaro foi en todo o relativo á limpeza. Quero pensar que no resto de Alemania son un pouquiño máis limpos, pero aquí, no Este, o único polo que a limpeza brilla é precisamente pola súa ausencia. As rúas non están todo o limpas que podían estar. Pero onde máis se nota é nas WG’s (léase “vegués”). WG é unha abreviatura de Wohnung (piso ou apartamento). Aquí, en Dresden polo menos, as WG’s soen ser pisos compartidos por estudiantes. Se xa os estudiantes de por sí teñen fama de pouco limpos, se es alemán nin che conto. Coa diferencia de que aquí non fai falla ser estudiante. Ao resto tamén lles chega.

Teño visto de todo. Desde cousas tan básicas coma deixar o leite fóra da nevera ata que se perda e que ninguén lle bote a man, ata acumular torres de potas sen xeito durante días e días. O que é usar un tupper non se leva. Cando hai grill, barbacoa ou chámalle como queiras, diferéncianse claramente dous grupos. Os alemáns e os españois + italianos. Normalmente os grills empezan así. A barbacoa no medio, os alemáns nun lado e os españois + italianos no outro (evidentemente xuntámonos e falamos uns cos outros, pero en termos xerais, e pola comodidade do idioma, sóense formar estos grupos). Os alemáns, mentres non se emborrachan, están tranquiliños e falan baixo. Os españois e italianos xa falamos alto por nós mesmos, e se hai xente, música ou barullo de por medio, somos capaces de falar tan alto que nos oen nos nosos respectivos países.

A medida que avanza o grill, os alemáns vanse acercando pouco a pouco a nós, que por norma xeral somos a alma da festa. En economía terán matrícula de honra, pero á hora de pasa-lo ben, non hai quen nos gane. Os galegos, por suposto, encabezamos a directiva da Comisión de Festexos. Ao César o que é do César e aos bárbaros o que é dos bárbaros. O caso é que, rematado o grill, os que temos a fama de festeiros e descoidados, deixamos o xardín, parque ou lugar no que fagamos o grill limpo e recollido, ás veces incluso impecable por cuestión de orgullo.

Os señores da matrícula de honra en economía, suspenden limpeza. A setembro. Deixan todo ciscado, os platos cheos de merda, acumulan todo no fregadeiro ou mesa de turno e as botellas tiradas polo xardín adiante. Xa se recollerá ao día seguinte. Se lles acorda. E se o grill é no Alaunpark, onde se xuntan moitos grills en distintos grupos, xa nin che conto. Parece Woodstock aquelo. Menos mal que as brigadas de limpeza do untamento recollen pola noite. En fin.

E outra cousa que me acabo de acordar sobre os grills. Compartir é vivir. Polo carallo. Por cuestións de costume, aquí o de compartir a comida ou pajar unha ronda non se leva. Eu creo que non entenden o concepto ben. Por exemplo. Nós facemos unha comida típica con productos españois que algún do grupo ten e dáselle a proba a todo Dios. Invitámolos e flipan co xamón, ca tortilla ou cos pementos de Padrón. Aínda estamos esperando a que nun grill che den a proba de algo. Xa van unhas cantas barbacoas nos que teñen carne, ensaladas ou calquer cousa e nin che acercan o prato para que probes. Non é porque eles queiran comer todo nin polo feito de que ti morras por probar algo do seu. A comida alemana é normaliña tirando a mala. Non é iso. É o detalle de que non sae deles face-lo. É porque non teñen ese costume.

Aquí o concepto de invitar non o pillan. Se lle pagas unha ronda a un alemán, a seguinte vez é probable que ti pagues a túa cervexa e él a súa. Non é que non che agradezan o detalle. Claro que cho agradecen, pero non cho corresponden pagando a seguinte ronda. Insisto, é porque non forma parte da súa cultura. Pero chama a atención.

Volvendo á limpeza. Fregar a cociña é das asignaturas máis difíciles aquí. Nalgunhas casas incluso non hai fregona. Unha vez fun buscar un pau de fregona ao súper e dixéronme: “a ver se o encontras que aquí non é costume”. Disque teñen mopas, pero pa min que as pasan unha vez ao ano. Pasar unha balleta na mesa ou sobre a cociña é materia de Máster. Despois limpan un día todo xunto e pensan que son limpos. Animaliños. Co fácil que é face-lo ao momento. Eu creo que moitos non saben. Hai que enseña-los. A un dos nosos compañeiros de piso ensinámoslle que da gusto. Tan listos para unhas cousas, tan bárbaros para outras.

O terceiro e último punto (por hoxe), que me leva a pensar que nunca un calificativo se adecuou tanto á realidade é o referente á comida. Os alemáns son moi bárbaros facendo a comida. Pero moito moito. Maneiriña de botarlle especias e cousas raras á comida. Sempre lle botan algo á comida que dis ti: aih, mi madriña ¡podían estar quietos oh! Exemplos claros.

Exemplo número 1: Un país no que venden chocolate Milka con chili non pode ser normal. Sí, sí, con chili, ¿é ou non é cousa de bárbaros?

Exemplo número 2: Un día no traballo, comendo ao lado dos meus compañeiros coma calquer día, vai unha delas e ao acabar de comer algo que non recordo, fai o seguinte. Alá vai e saca un pepino medianamente cativo e ponse a come-lo, crudo e a mordiscos. Con un par. Vaia postre.

Exemplo número 3: Levounos moito tempo acertar facendo a compra dos iogures ou do atún. Teñen iogures de case tódolos sabores. De momento o iogur con chili aínda non existe pero creo que a Bayer está ca patente a voltas. Tardamos en collerlle o truco ao do iogur natural, sempre te encontrabas con algunha sorpresa que che cambiaba o sabor. Despois ías ver a o iogur por fóra e descubrías que tiña algo raro ou que en realidade era nata e non iogur. Agora xa nos fixamos ben antes de nada. O do atún tamén nos levou o seu. Non se limitan ao atún natural, en escabeche ou con aceite. Hai que ler a letra pequena para descubrir que o “sonnenblumenöl” (aceite de xirasol) rara vez vai só e sempre leva acompañante!!

Exemplo número 4: Normalmente no traballo pedimos a comida a un catering que nos fai precio. Eu suelo ser bastante cuidadoso co que pido, pero ás veces toca rana. Vin cousas extrañísimas. Un día un compañeiro pediu unhas lentellas e no medio chantada víñalle unha salchicha enteira. Para eles é o normal. Outro día un pediu unha especie de tortilla. Alá fun mirar como era e flipei. Resulta que e a súa tortilla leva o nome de “bauernfrühstück”, o que vén sendo o almorzo do granxeiro. É unha comida barata e rápida, que ao parecer facían os granxeiros antigamente para aforrar e gañar tempo. Para que nos entendamos, trátase dunha capa de ovo e no medio patacas soltas, sin cuajar, coma un aborto de tortilla. Curioso. Aquí o podedes ver na foto.

Exemplo número 5: A unha ensalada o normal é botarlle sal, aceite e vinagre. Pois aquí bótanlle de todo. Desde o kräuter (léase kroita, son unhas herbas que combinan moito co queixo e que os volven tolos), ata un cargamento de especias coma a albahaca, o orégano e a pimienta. Unha vez a nosa compañeira de piso comeu unha ensalada. Tardamos en darnos conta un anaco de que o que comía era ensalada do negra que estaba. Máis ben era pimienta negra con ensalada. E así con todo. Non entenden o concepto de facer unha salsa. Aquí a un arroz ou a unha pasta bótanlle a salsa e despois por riba fan outra salsa con 7 sabores distintos solo cas especias. ¡¡Mezclan todo e non saborean nada!!

Ata se ve no súper. Vas comprar carne ou peixe e flipas. De cada tres bandexas de carne que ves, unha ten un adobo raro, xa sexa con mostaza, picante ou calquer invento raro. Comprar peixe xa é unha aventura de por sí, nin é fresco nin ten boa pinta, pero se aínda por riba vas e o ves con adobos raros, xa che tira para atrás de todo. Non sei, son costumes distintos, respetables, pero raros de carallo. Co fácil que é deixar os sabores tal como son. Non. Aquí teñen que armarlla. ¡Qué bárbaros oiga!

E claro, un quere probar. A curiosidade matou primeiro ao gato, e despois ao xornalista. Alá fun o outro día e pedín unha tortilla rechea de champiñóns e queixo para probar. Atrevido. Cando miro para o prato descubro que ao lado da tortilla, sí, sí, ao lado da tortilla, alá me poñen unha morea de patacas cocidas con herbas de kräuter por riba. ¡Patacas cocidas cunha tortilla! Se eso non é ser bárbaros, que veña Rosa Díez e o xure. Tan listos para unhas cousas e tan animaliños para outras. Moito teñen que aprender.

Os españois seremos moi españois para unhas cousas, e temos que aprender dos alemáns en moitos aspectos. Principalmente no traballo, en dereitos sociais e condicións laborais. Pero noutras cousas, eles tamén teñen que aprender moito de nós. Estar fóra ábreche os ollos en moitas cousas. Nin todo o de fóra é maravilloso, nin todo o da casa é unha merda. Simplemente, é distinto. Precisamente da diversidade é de onde se pode coller o mellor de cada un e xunta-lo todo para facer algo productivo.

Outro día falareivos do carácter frío dos alemáns ou do esaxeradamente prácticos que son para certas cousas. Polo momento, conténtome con que reflexionedes arredor desta conclusión: valorade un pouco máis e mellor o noso. Nin somos tan desastre coma nos pintan, nin aquí che son tan perfectos. Ovellas hainas en tódolos rebaños. Nós deixámolas máis soltas do normal, pero ás veces é preferible andar detrás delas e poñe-las ó rego que morrer de aburrimento mentres miramos como van todas ao mesmo paso. ¡A ver quén é máis bárbaro!