Desde o mes de xuño traballo nunha empresa insolvente. Sí, así é. A crise tamén chegou a Alemania, cando menos ao lado pobre, ao Este, á Polonia alemana, ao lado soviético… Si ao final vai resultar que a culpa sempre foi dos comunistas. Bromas á marxe, a dirección da empresa, comunista ou non, demostrou unha gran incompetencia nos últimos anos, reafirmando a máxima de que ter cartos non che convirte nun bo xestor. As malas decisións, basadas máis na cabezonería persoal que en criterios empresariais, acábanse pagando e desde fai uns meses, mantiburi GmbH está en venta buscando inversores que queiran poñer cartos para salvar o negocio. Tratarei de contarvos cómo funciona o asunto cando unha empresa alemana se declara insolvente.
Villa | Dresden
insolvencia s. f.
1. Incapacidade para facer fronte a un gasto ou para pagar unha débeda.
2. Incapacidade para garantizar que o cargo ou misión asignada se desempregará ou se levará a cabo favorablemente.
No caso da miña empresa, a segunda definición é a máis precisa, aínda que non lle fan ascos á primeira, por así decilo. Polo momento estamos cobrando tódalas nóminas, aínda que con matices, como vos contarei ao longo desta entrada. A palabra clave nesta definición é incapacidade. Só así se explica que unha empresa con ventas por toda Europa, EEUU e Canadá, cunha ampla variedade de deseños e productos, numerosas ventas en eBay, Amazon e numerosas plataformas online tipo Zalando, Otto ou Neckermann, e con resellers e distribuidores en UK, Italia, Alemania, Suecia… chegue a esta situación.
Para aqueles que se acaban de incorporar ao blog, mantiburi GmbH adícase á venta online de artigos decorativos (fotomurais, papel pintado, vinilos decorativos, mobles decorativos, etc.), a maioría de producción propia e outros apañando mobles de Ikea e dándolle o estilo mantiburi para logo vendelos con bastante marxe de ganancia. En poucos anos, a empresa pasou de ser unha start-up, como lles gusta dicir aos modernos, a ser unha empresa bastante coñecida no sector da decoración online. Ao parecer, o volume de ventas en eBay, Amazon e nas nosas diversas tendas online (bilderwelten, yourdecoshop, etc.) situábannos coma unha das empresas que máis vendía a nivel europeo no sector. Rediós.
Pero as estadísticas teñen sempre unha dobre lectura. O gran volume de ventas pódese explicar en parte aos miles de pedidos que temos en eBay, por fotomurais que valen 29,95 ou 39,95 € pero que son subastados por prezos de risa (0,99 € na maioría dos casos e, naquelas subastas con máis poxas, quizais por 7, 8 ou 12 euros). Vendemos moito, sí, pero a qué prezo? A finais do ano pasado, o noso xefe personificou esta estratexia nunha expresiva frase que lanzou co peito inchado nunha reunión cos encargados dos distintos departamentos, unha arroutada que moitos vimos coma a crónica dunha morte anunciada: “a partir de agora non importa a calidade, só a cantidade”. Con un par.
As ventas, lonxe de aumentar, foron descendendo, pero o que sí aumentaron foron as reclamacións. Un volume enorme de productos veñen de volta a diario por un embalaxe deficiente. Todo o que aforramos en cartón, gastámolo en recoller os productos de volta e en devolverlle os cartos a centos de clientes insatisfeitos. Isto en Alemania, Austria e Suiza, onde nos molestamos en recoller os paquetes, pero se es un cliente doutro país e fas unha reclamación con nós, o máis probable é que recibas os cartos de volta do teu pedido, e ademais te quedes con un artigo que, na maioría dos casos, non é nin defectuoso (medidas erróneas, color diferente, etc.). Mantiburi é tan xenerosa que che envia un producto e se ti non estás conforme, devólveche os cartos e ti podes quedar con él, non tes por qué envialo de volta. Para algo somos unha empresa moderna, oiga!
Decisións controvertidas coma éstas, tomadas por un xefe ao que non lle doen os cartos gracias a unha herencia ben xeitosa e que non se deixa aconsellar polos responsables dos distintos departamentos, levaron a que a principios do mes de xuño, a nosa empresa se declarase en quiebra, en insolvencia. Vamos, que non temos un peso. Un, que pensaba que estas cousas non pasaban en Alemania, e que soñaba cun futuro solvente e próspero no páis líder de Europa, atópase unha vez máis (e dito sexa de paso, xa van unhas cantas, vale xa!) traballando para unha empresa que máis pronto que tarde terminará pechando e botando aos traballadores á rúa. C’est la vie.
Unha vez demostrada a incapacidade dos xefes para cumprir a súa misión de xeito favorable, fomos convocados a unha reunión xeral, na que se nos comunicou que a empresa solicitara a apertura do proceso de insolvencia ante o Arbeitsamt, isto é, o INEM alemán. A solicitude foi aceptada, o que significaba que a dirección sería asumida desde ese momento por un administrador concursal nomeado polo Arbeitsamt, e que tería que examinar a viabilidade da empresa (a dos xefes xa quedou demostrada de sobra!). Se o Dépor e o Celta entraron en Lei Concursal, nós tamén poderemos ou qué!
O noso Lendoiro particular (de figura máis estilizada e acento alemán) tamén nos informou de que durante os meses de xuño, xullo e agosto, os traballadores da empresa íamos recibir o Insolvenzgeld (é dicir, “os cartos en caso de insolvencia”). Deste xeito, durante eses tres meses, o Arbeitsamt asumiría as nóminas dos traballadores para darlle á empresa marxe de maniobra co que sanear as súas contas e axudarlle así a garantir a súa supervivencia. Descoñezo se en España se fai isto ou cómo funciona o tema cos ERE, pero de entrada, sóname que non. A verdade é que me sorprendeu bastante que o Arbeitsamt lle descargase así de golpe e porrazo tres meses de nóminas á empresa, pero estamos en Alemania e non todo van ser salchichas e cervexa!
Así as cousas, dixerida unha noticia que moitos sospeitábamos xa, pois meses atrás xa fixeran unha importante reducción de plantilla e as ventas xa non eran o que foron, chegaron as vacacións de verán e despois, o regreso á insolvente realidade. Cobramos puntualmente o Insolvenzgeld (a mesma cantidade mensual que viñamos cobrando ata o momento) e a primeiros de setembro fomos convocados a unha nova reunión, cos xefes e os administradores concursais presentes, para debatir “el Estado de la Nación”.
O encontro consistiu básicamente en contarnos o ben que foran as cousas neses 3 meses de “apertura da insolvencia”, tempo no que os administradores fixeron inventario do estado da empresa, reduciron costes, eliminaron artigos do catálogo con costes de producción altos e pouco beneficio, limitaron os gastos, supeditados todos á súa aprobación (incluso conxelaron os reembolsos aos clientes durante un mes); e sobre todo, apartaron aos xefes da toma de decisións. Todo maravilloso.
Así contado sona moi bonito, pero claro, o problema disto é que nin o administrador concursal nin o equipo que o rodea están especializados en e-commerce nin en ventas online, polo cal, ao final acabaron recurrindo ao consello dos xefes e dos encargados de departamento. Algo así como un rescate financieiro no que lle pides consello aos mesmos que che meteron no buraco. Sónavos? En ningún momento falaron cos traballadores, que no fondo, son os que coñecen o proceso e as súas deficiencias con detalle. Fixeron limpeza económica, pero a xestión continúa sendo igual de inútil. En fin, Serafín.
Segundo o punto de vista dos administradores, a situación da empresa mellorou neses 3 meses (desde o punto de vista económico), polo que determinaron que a empresa podía sosterse por sí mesma e asumir de novo as nóminas dos traballadores, cando menos ata finais de ano. Deste xeito, a partir de setembro declaraban a empresa como oficialmente insolvente. O obxectivo desde aquel intre quedou claro: vender a empresa, buscar inversores que quixesen mercala ou ben co lote enteiro (traballadores, maquinaria e débedas) ou por fascículos (as máquinas soas, algún traballador, e quizais unha parte da débeda). Débeda? Qué débeda? Ah, sí, as nosas horas extra. E aquí foi cando a empresa se declarou incapaz de facer fronte a pagar un gasto ou débeda.
Todo o maravilloso que nos contaron os administradores nesa reunión do mes de setembro rematou con dúas bombas:
1) as horas extra acumuladas polos traballadores ata ese intre quedaban a cero (0), e pasarían a ser inscritas na lista de acreedores. Ata ese intre recibíamos as horas extra en días libres, pero desde setembro, quedaba prohibido facer máis horas extra e, as pendentes, pasarían a ser cuantificadas en euros e a formar parte da débeda da empresa. Traducción: salvo que nos compre o Espíritu Santo e asuma as débedas (?), xamais enlavida cobraremos esas horas extra. Eu tiña acumuladas máis de 50. Botade contas.
2) A finais de semana, 8 traballadores da empresa ían ser despedidos. Home, xa que o dis, comunícallo aos afectados en privado e remata a faena, e non deixes á xente en ascuas. Parecía aquelo Gran Hermano. Eu nomino a Yvonne e a Kristin porque son moitos no seu departamento. Ai pois eu a Matthias que me cae mal. E así nos pasamos toda a semana. Sensibilidade cero. Meu irmán Pablo sempre me dou un consello moi bo, falando dos traballadores: “A empresa non che quere”. Canta razón!
Pasou esa semana, e unha vez máis libreime da guillotina, pero no meu departamento quedamos catro traballadores (o ano pasado chegamos a ser 12), a asistente e o xefe de departamento. O departamento de Producción quedou bastante tocado, trastocando tempos de producción e envío. A carga de traballo disminuíu e as ventas tamén. Ademais, moitos traballadores foron deixando a empresa polo seu propio pé a contagotas. O resto estamos buscando outro traballo. Os administradores siguen controlando a empresa, pero os xefes de sempre continúan como asesores. Pouco cambiou o conto. A pesares de que xa viñeron varios inversores interesados a visitar as instalacións, lóxicamente aínda non se concretou nada. Ao parecer hai catro ou cinco bastante interesados, pero esta situación pódese alargar durante 3 meses ou 7 anos, depende do aguante da empresa ou de canto se tarde en concretar o interese dos potenciais compradores.
O que todos nos preguntamos é quén vai querer comprar unha empresa que arrastra gastos mensuais enormes en tres programas informáticos distintos para xestionar os pedidos (ningún dos tres funcionan ben, e a transición dun a outro estáse alargando demasiado), ou quén vai asumir o alquiler ou compra dunha nave industrial xigante da antiga República Democrática Alemana, chea de salas e oficinas polovorentas e inhabilitadas, sen calefacción e cunhas condicións de limpeza máis que deficientes. Ninguén no seu sano xuízo.
Este inverno ímonos atopar co mesmo problema do ano pasado, o primeiro que botamos nesta inmensa nave vella e abandonada, outra das causas que nos levaron a estar en quiebra. Así, un ano máis ímonos quentar con mini radiadores na oficina, pero imos morrer de frío percorrendo os interminables corredores ata chegar á cociña, onde teremos que comer co abrigo posto. Isto da insolvencia tamén nos trouxo novas tarefas. Desde o verán estamos aprendendo a racionar o papel hixiénico, pois o servizo de limpeza ven con menos regularidade do que o facía. Toda unha lección de aforro. A semana pasada ata aprendemos a retirar nós mesmos os contedores do lixo porque tufaba e claro, había moscas e insectos arredor. Lóxico, de tres hausmeister (os encargados de mantemento nas empresas alemanas) pasamos a un que traballa por horas. Estou dubidando se poñer estas novas competencias no meu currículum. Seguro que me dan puntos.
Por suposto, desde que voltei das vacacións de verán, estou buscando traballo de maneira activa. Levo enviados 21 currículums e ata agora tiven dúas entrevistas, das que aínda non tiven noticias, pero bueno, foron a semana pasada, así que paciencia. As cousas van lentas a este lado do mapa. É frustante atoparse unha vez máis nesta situación, tralos fiascos de Marca TV e de Vieiros. Mentres tanto, toca desafogarse escribindo e mirando con optimismo ao 2015, esperando unha nova oportunidade laboral que, sen dúbida chegará pronto. O optimismo non mo saca ninguén.
Quén sabe, igual me deixo estar na empresa, a este ritmo quizais acabe de xefe de departamento nun futuro próximo. Quedamos seis, dos cales todos estamos buscando outro curro, así que maloserá! Fixádevos en Rajoy, deixouse levar e aí o tes, un viva el vino a tempo e presidente do Goberno. Sacando cincos no colexio. A táctica é fácil: non facer nada, deixar que os inimigos vaian caendo ata que non quede outro máis ca un mesmo e unha vez no cargo, deixar que os incendios se vaian apagando por sí sós. Xa o teño. Hoxe en día a mellor competencia é a incapacidade. Está visto que é así. Vou deixar de buscar choio. Gracias Mariano. É que nos queixamos de vicio.
Iso que contas meu, sóame. Eu unha vez tiven un xefe que facía presupostos de reparacións de pc e de realizar programas informáticos para os clientes sin consultar.
Resultado: Presupostar un formateo e nova instlación do sistema operativo así como copia e restitución de toda canta información había no equipo por 4 horas de traballo. olvidouse preguntar o tamaño do disco 500 GB. Resultado. O traballo durou 8 horas. Perdeu 4 horas de traballo.
Outro exemplo. Aplicación informática web para unha empresa. Presupostou 80 horas de traballo (10 días). Antes de empezar o traballo entre reunións co empresario, adquisición de datos, deseño da web, logos, cores, etc, etc, xa pasaran as 80 horas de traballo. Perdeu 20 días de traballo máis en realizar a aplicación, filtros e retoques finais……
Con lumbreras así, o mundo aínda non sei como segue a xirar!!!!!
Sorte. E ánimo!!!!
Gracias Carlos! Lumbreras hainos en tódolos lados, o noso pensa que con ter cartos xa todo lle ven dado, e toma as decisións contrarias ás que lle suxiren os traballadores con certo poder de decisión… un cazurro de cuidado, vamos!!! Unha aperta e gracias por comentar!